Umudu Korumak

İnsanın her an umudunu koruması çok zor. Tüm olumsuzluklar üst üste gelse dahi hâlâ umut edebilmek hayata devam edebilmek için bir şart. İnsanın eğer bir süre sonra bir şeylerin düzeleceğine dair bir beklentisi olmazsa aynı döngü içinde hayattan keyif alamamasına ve ruhsal çöküşe geçmesine sebep olur.
Sürdürülebilir bir hayat için duyguların geçiciliğinin farkında olma ve manevi şeylerle beslenme noktasında kendimizi geliştirmeliyiz.

Her şeyden önce biz ne istiyoruz ve bizi ne mutlu ediyor? Ayrıca elimizde olmayan şeylerle sürekli şikayet etmek yerine şu an elimde olanlarla nasıl bir mutluluk yaratabilirim diye düşünmek önemli.

Eğer dip bir noktadaysanız bu yazımı okuyunca olumsuz duygular içinde olumsuz cevaplarla geleceksinizdir. Ben de diyorum ki bu olumsuz duyguyu yaşamalıyız, kabul etmeliyiz ve sonra bir farkındalıkla bunun geçeceğini düşünüp yavaş yavaş yukarı çıkmaya başlamalıyız. 

Çünkü şunu bir kabul edelim ki kimse sizi sizden daha iyi tanıyamaz, anlayamaz. Ve sizden daha çok sizin için çaba harcayamaz. Bu yüzden ömrünüzü nasıl geçireceğinizi yine siz belirleyeceksiniz. Birilerinin elimizden tutup bizi kaldırmasını beklemek çok insani bir duygu evet. Bu bazen gerçekleşecek ama dedik ya sürdürülebilir bir hayat için kendi elimizden tutup kaldırmayı ve kendimizin en iyi arkadaşı olmayı öğrenmeliyiz.

Bazı şeyler söylemde kolay ama eylemde öyle değil biliyorum. Bu sebeple kendimiz için adım atarak kendimizi hayatın farkında olan ve kendine şefkatli davranan bir birey olarak yetiştirmeliyiz. 

Kendin için çabala. Sihirli cümle bu.