Üzülmeyin, yalnız değilsiniz

Bazen hiçbir şey yapmak istemediğim günler oluyor. Hayat keyifsiz geliyor. Harekete geçmek için anlam arayışı içine giriyorum. Sonra etrafıma bakıyorum  hayatına devam eden mutlu, keyifli, üretken insanlar görüyorum. Sonra biraz daha kabuğuma çekiliyorum. Fakat sonra bir arkadaşımla sohbet ederken “Şu an keyifsizim, hiçbir şey yapasım yok. Boşlukta gibiyim. Aynı duyguları paylaşıyoruz.” cümlelerini işittiğimde anlaşıldığımı hissetmenin verdiği bir hafiflik oluyor. Anlıyorum ki hepimiz insanız ve dönem dönem aynı duyguları yaşıyoruz. 

Düştüğümüz, kalktığımız, yorulduğumuz, enerjik hissettiğimiz değişken modlarımız var. Bunlar o kadar olağan ve hayatın akışında olan şeyler ki insan içinde bulunduğu duyguları kabul etmeyi, onu layıkıyla yaşamaya çalıştığı ve bu duygunun geçici bir süreç olduğunu bilmeye başladığı anda hayatı her şekliyle yaşadığını hissediyor. 

Bazen sanki bir tek kendimiz yoruluyor, zorlanıyor gibi hissediyoruz. Fakat aslında her ne hissediyor ve yaşıyorsak birilerinin de bunu yaşıyor ve hissediyor olduğunu yani yalnız olmadığımızı çünkü mayamızın aynı olduğunu “insan” olduğumuzu hatırlamamız gerekiyor. 

Herkes mutlu oluyor, üzülüyor, ağlıyor, kızıyor. Bizi ayıran şeyin duygularımıza yüklediğimiz anlamlar olduğunu düşünüyorum. 

Özellikle duyguların geçiciliği ve değişkenliği noktasında hayret ediyorum. Bazen hayatın çok zor olduğunu, yapamadığını, hiçbir şeyin keyif vermediğini düşünürken bazen de mutluluktan için içine sığmaz; hatta bu mutluluk, yüzünden gülücüklerle taşar. Ee o zaman hangisi gerçek? Hayat hangisi? Hayat her ikisi de. Biz nasıl bakıyorsak hayat öyle.

İşte bu sebeple özellikle olumsuz duygular içinde olduğumuz dönemde bedenimizin bu duyguyu yaşamaya ihtiyacı olduğunu, bunun bir toparlanma süreci olduğunu, mutlaka yükselişe geçeceğimizi kendimize hatırlatmamız gerekiyor. Ve yalnız olmadığımızı. ❤️🍃