Allah rızası için yaşamanın neresindeyiz?

İman var, fakat farketmeden dünyevi işlerle meşgul oluyor, sanki ölüm bize uğramayacak, sanki hesap vermeyeceğiz ya da sanki hesap kolay olacak gibi bir hayat da var. Yani hayata çok yansıyamayan bir hayat. Daha çok dünyalık kazanma hırsı, makam hırsı. Ya da hedeflerin çoğunluğunun dünyalık olduğu hayatlar. Ahiretten çok ehemmiyet verilen bir dünya. Öte yandan ise tüm gerçekliği ile yani başımızda duran ölüm ve ahiret. Bahaneye yer bırakılmayacak kadar işaret. Kuran-ı Kerim, Peygamberler, nimetler, akıl ve dahası. Fakat insan bildiği gerçeklerden kaçıyor. Kendini dünya ile uyuşturuyor. Halbuki bu kadar değil. Sadece dünya için yaratılmış olamayız. Nefes al, uyan, uyu, ye, iç, para kazan, makam yap, evlen, gez, eğlen, hasta ol ve ansızın öl. Bu kadar değil.

Bundan daha fazlası olmalıyız. Kalbin kan pompalamadığı, vücudunun iflas ettiği anda ölüp, yok olacak kadar değil. İnsanın gayesi bundan daha fazlası olmalı. Öyle de. İnsan sonsuz gücü kudreti olan, ilahı olan Cenabı Hakkın biricik kulu. O zatın var olmasını dilediği ve hayat verdiği biri. Bu hayatı en güzel şekilde yaşaması isteniyor. Öncelikle Yaratıcısını tanıyacak, O'na gerektiği gibi ibadet edecek. Aşk ile. Özlem ile. Hayran olduğumuz dünyanın yaratıcısı olan Allah'a aşık olacak asıl. Tüm güzelliklerin sahibi olan, ve güzellerin en güzeli olan Allah'a ve O'nun Resulüne, kendi Peygamberine sallallahu aleyhi ve sellem aşık olacak. Allah'a giden yolda Peygamberini örnek alacak. O'nun ahlakı ile ahlaklanacak. Her şey bir yana gönülden iman edecek Allah'a ve Resulüne.

Hayatında ölçülü olacak. Şükür edecek, sabırlı olacak. Vakarlı olacak. Samimi olacak. Yumuşak huylu, merhametli olacak. En önemlisi teslim olacak biricik Rabbine. Her an imtihan edildiğini biliyor olarak davranacak. Her hale karşı hamd edecek. Çünkü biricik Yaratıcısı'nın rızasında gönlü var onun. Peygamberine komşu olmak hayali var. Dikensiz ve zahmetsiz güzelliklere kavușamayacağını bilecek. Kahrında hoş, lütfun da hoş diyebilecek. Kolay olmayacağını kabullenecek. Dünya kolay bir yer olmayacak. Çoğu kere kırılacak ama Rabbi ile teselli bulacak. Çoğu kere gönlü daralacak, Kuranı ile inşirah bulacak. Çoğu kere çıkmaza girecek Peygamberinin izlediği yola bakacak, sünnete başvuracak. Kolay olmayacak ama kendi Rabbi ile olduktan sonra zorlar kolaylaşacak. Rabbin yardımını ve merhametini hayatına çekecek. Bu niyette olacak. Çünkü bilecek ki bu imtihan kolay olmayacak ama ben Rabbimle olduktan sonra O'nun yardımı benimle olacak. Yunus aleyhisselam'ı balığın karnından kurtardığı gibi beni de çıkmazlardan kurtaracak.
Asla bu kadar nimete karşılık nankörlük etmeyecek. Haya edecek bundan. Kendinden yukarılara bakıp, isyana düşmemeye, kendinden zor durumda olanlara bakarak şükür etmeye gayret edecek. Çünkü hayatın sabır ve şükür üzerine inşa edildiğini bilecek o. Ve en önemlisi bir gün öleceğini ve hesap vereceğini aklından hiç çıkarmayacak. Peygamberinin salllahu aleyhi ve sellem ölümü çokça hatırlayın tavsiyesini hayatının bir düsturu yapacak. Çünkü insan kendi ölümünü düşündükçe tefekkür etmeye başlıyor. Hayatını gözden geçiriyor. Ölümün bizim bildiğimiz bir vakti yok, öleceğiz bunu biliyoruz, hesap vereceğiz bunu biliyoruz. Bu yeterli insanın kendini düzeltmesine.

İnsan ölünce iyilik yapamayacak. Nefes aldığı sürece amel defterini iyiliklerle doldurabilir, hatalarını telafi edebilir. Dünyadan geçiyor sadece. Dünyayı ahiretin tarlası yapsın. Garip bir yolcu gibi olsun. Dünyadan öyle bir geçsin ki Rabbi "İşte benim kulum" diyerek göstersin meleklerine onu. İnşaAllah. Sonu olan bir yer için sonsuzu gözden çıkarmaya değmez. Peki bu sayılanlardan hangisini yapıyor insan? Allah için yaşamanın neresinde?

Bu yıl ne kadar Allah için yaşadık? Yeni yılda artık değişmek için niyet aldık mı?

Allah için yaşamaya niyet ettik mi? Çünkü sadece Allah için yaptıklarımız kıymet bulacak. Çünkü her şey O'nunla var oldu, O'nunla değer bulacak. 🍀