Şebnem Ünal

Geçenlerde annemin kendine aldığı bir eteği çok beğendim. Bedenleri ve rengi vardı, bir bak istersen dedi. Mağaza yakınımızdaydı. Hızlıca hazırlanıp çıktım. Tabi bir o kadar heyecanla. Alacağıma kesin gözüyle bakarak gittim mağazaya.(1-Bu kesinliğe dikkat.)  Kafamda hiç olmama ihtimali yoktu. Alıp çıkacaktım. Mağazaya gittiğimizde istediğim beden yoktu. Üzülerek eve döndüm. Benim için artık o eteği alma şansım yoktu.(2-Buradaki ikinci kesinliğe dikkat.) Çünkü zaten iki tane kalmıştı ve bir daha gelmeyecekti. Açıkçası içimde kalmıştı.  O gün bitti üzerinden birkaç gün geçti.  Dışarı çıktık annemle. Mağazanın önünden geçiyoruz, yolumuzun üzeri. O etekten bir tane var ve gözüme çarpıyor, neyse gittim yanına bedenine baktım. Ne görsem beğenirsiniz? Tam da istediğim beden! Tabi gözlerim kalp. Hiç aklımda yokken bir anlık baktım ve vardı etek.(1- Beklenmedik zamanda olmasına dikkat.) Dönüşte bakarız dedik, gittik. Dönüşte bakmadık. Eve geldik. Sonra bakmaya gitt...

Kafamda uzun zamandır “sessizliğin sesini duyabilir miyim? “ sorusu geziniyor. Kulaklığı taksam sessizliğin sesini duysam, dünyanın sesini kısabilsem şöyle bir dinlense ruhum, zihnim.. İşte bu noktada kendime nefes alma fırsatı verdiğim mekanlar var. Gülhane bunlardan ve özlediğim mekanlardan biri. Kapısından girdiğim anda boylu boyunca devasa ağaçların karşılıyor olması yüzüme bir tebessüm kondurur. Ondan sonra hiç yola bakarak yürümem daima yukarı bakarım. Ağaçları köklerinden itibaren süzmeye başlayarak en son yemyeşil yaprakları olan dalların arasından süzülen göğün maviliği ile buluşur gözlerim. Yüzüme bir tebessüm daha kondurur. Sonra kuşların gökte süzülüşü ve cıvıltıları eşlik eder. Biraz nefes aldıktan sonra buna doymayarak bir ağacın dibine tünerim. Derin bir nefes alır, sakinliği içime çekerim. Kendime verdiğim sakinliğin tadını çıkarırım. Hayat telaşımı bir kenara bırakır, etrafı izlerim. Herkes koştururken zamanın farkına varmanın keyfini çıkarırım. Herkes hızlıyken be...