Şebnem Ünal

Sevmeye önce kendinden başlamalı... İnsanın sevdiklerine, iletişime, bağ kurmaya yani 'diğerlerine' ihtiyacı var. Çünkü yaratılışı bu, duygusal bir varlık. Bu sebepten dolayı da en ufak şeylerden bile etkilenmeye müsait aslında. Özellikle hayatı yüzeysel değil de daha derin anlamlarla yaşayan hassas insanlar etkilenmeye daha da müsait. Mutlulukları da hüzünleri de yüksek yaşar onlar. Üzüntüler de böyledir. Hayal kırıklıkları da.  Her insanın hayatında güvendiği, umut ettiği, inandığı ama sonunda hayal kırıklığı yaşadığı bazı deneyimleri vardır.  Anlam veremediği, işin içinden çıkamadığı, zorlandığı ve korktuğu. Korkuyordur çünkü o duyguyla nasıl başa çıkacağını bilemiyordur. Sevdikleri destek olsa da onu teskin edecek şeyler söylese de bazen o duygularla başa çıkmak yine de zor olur. Çünkü önce kendinin fark etmesi, kabul etmesi, içselleştirmesi gerekiyordur. Aslında bunun için biraz zamana ihtiyacı vardır. Çünkü zaman hep söylendiği gibi ilaçtır. Neye ilaçtır peki? Duyguların...

"Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım." Bugün Oğuz Atay'ın bu sözlerine denk geldim yine. Yıl biterken de bir şeyleri tekrar hatırlattı bana. 2023. Bazı yıllar diğerlerine nazaran daha farklı geçer. Daha yoğun daha hisli. Hayatı, bir şeylere anlam yükleyerek ve içten, hissederek yaşamayı seviyorum. Acı, tatlı, iyi kötü... Her detayıyla kabul etmek. Kabul edince gelen 'yaşadım' ve 'yaşıyorum' hissini seviyorum. Bu; bana hayatı gerçekten deneyimliyor olmak, her hâliyle hakkını vermeye çalışmak gibi geliyor. Şimdi Oğuz Atay'ın sözlerini düşündüğüm zaman kırılmamak, üzülmemek, hayal kırıklığı yaşamamak için ya da yaşamanın hakkını verememek kaygısıyla kendimize fazlaca duvarlar örmek bir şeyleri ıskalamak gibi geliyor. -Her şey dozunda güzel.- Çünkü bunu yapmaya çalışsak bile hayat kontrolümüzün dışında akan ve hep söylenildiği gibi "... biz planlar yaparken başımıza gelenlerdir." aslında bir n...